Η ομορφιά, το όνειρο, η μετανάστευση, η μεταμόρφωση, η βία, η επικοινωνία και η ελευθερία του λόγου παίρνουν σάρκα και οστά στην έκθεση «Α -ΓΝΩΣΤΟ Αντικείμενο», από τις 29 Iανουαρίου ως τις 20 Φεβρουαρίου στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης (Λ. Στρατού 2Α, τηλ. 231 082 1231).

Η έκθεση διοργανώνεται από το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης με την υποστήριξη του Γενικού Προξενείου της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με το 3ο εργαστήριο Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. και υπό την αιγίδα του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, με υπεύθυνες συντονισμού την κ. Πάσχου, υπεύθυνη πολιτιστικού τμήματος Γαλλικού Ινστιτούτου και την Αντωνία Σαχπάζη του τμήματος Βιβλιοθηκονομίας και συστημάτων πληροφόρησης του ΤΕΙ, μέλους της ΜΟΔΙΦ. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο κ. Σταύρος Παναγιωτάκης, εικαστικός καλλιτέχνης- εκπαιδευτικός και ο κ. Γιώργος Τσακίρης, εικαστικός καλλιτέχνης, υπεύθυνος του 3ου εργαστήριου Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών.

Έντεκα νέοι καλλιτέχνες, απόφοιτοι Σχολών Καλών Τεχνών, για  πρώτη φορά σε εικαστική ομάδα κάτω από το πρίσμα ενός κοινού προβληματισμού: της επαναχρησιμοποίησης της «ύλης και του συμβόλου».

Οι καλλιτέχνες είναι οι: Μπορισλάβα Γεωργιτσέλη, Λίτσα Γκανή, Άννα Λιόκα, Αλεξάνδρα Νάκου, Δημήτρης Παλάντζας, Γιώργος Παναγιωτάκης, Ελένη Παπαδοπούλου, Θανάσης Πούλιος, Ηλίας Σαμαράς, Ιωάννα Ταϊγανίδου και Έλενα Χατζηαθανασίου και το σύνολο των έργων τους αποτελεί μια πολυδιάστατη εικόνα συνδυασμού των σύγχρονων εκφραστικών μέσων και δυνατοτήτων.

«Τα «γνωστά» καθημερινά αντικείμενα και η επαναχρησιμοποίηση τους κάτω από μια νέα έννοια, αποτελούν τα στοιχεία των συνθέσεων των έργων των καλλιτεχνών. Κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας, εμπορικά αντικείμενα και συσκευασίες, αποφορτίζονται από την συγκεκριμένη σημασία της χρήσης τους και αναδομούνται, εμφανίζοντας τις ά-γνωστες μορφές που κυοφορούν.

Οι καλλιτέχνες με αυτό το τρόπο σύνθεσης των έργων τους, επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητα του «γενετικού» υλικού των αστικών αντικειμένων της καθημερινότητας, μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον. Δημιουργούν νέα, αυθύπαρκτα και αυτόνομα αντικείμενα, ως απόρροια  ενός  καίριου σχολιασμού στην υλιστική κυριολεξία και στον εννοιολογικό συμβολισμό», όπως αναφέρει ο επιμελητής  Γιώργος Παναγιωτάκης.

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ 

Ο άνθρωπος και το πέρασμά του στον χρόνο, η ζωή, ο θάνατος, οι αξίες και η μνήμη είναι τα ενοιολογικά στοιχεία που αφορούν στο έργο της Μπορισλάβα Γεωργιτσέλη. Η ανθρώπινη ύπαρξη: η γέννηση, η διαφορετικότητα, η φθορά, η θνητότητα. Οικεία, καθημερινά αντικείμενα εγκλωβίζονται στα έτγα της προκειμένου να  δημιουργήσουν δυναμικές και εντάσεις διαφόρων καταστάσεων που βιώνουμε και να μετατραπούν σε ισχυρές μαρτυρίες μνήμης.

Η ίδια η καλλιτέχνιδα Λίτσα Γκανή γράφει για το έργο της: «Ο χρόνος σταματά, η μνήμη παγώνει, το λευκό της  σιωπής κυριαρχεί,  το πέρασμα του σώματος αφήνει ίχνος, ανέγγιχτο κέλυφος με πτυχώσεις, το μη βιωμένο, το εφήμερο, παπούτσια απάτητα, κοστούμια άθιχτα χωρίς πνοή, φορέματα αδειανά, γαντζωμένα όνειρα, απουσία, φυγή, εύθραυστη ύλη, στιγμές  νοσταλγίας, αιώνια αθωότητα, αιωρούμενες ελπίδες, αναμνήσεις στοιβαγμένες, ενθύμηση και λήθη, αναμονή, προσδοκώντας….. επιστροφή».

Η Άννα Φαιναρέτη Λιόκα έχει ως αφετηρία μνημειακά γλυπτό όπως αυτό που εκτίθεται στο Μουσείου του Λούβρου, το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, το οποίο βρέθηκε ακρωτηριασμένο σε περισσότερα από 6 χωριστά κομμάτια. Μέσα από την επαναχρησιμοποίηση του μαρμάρου -υλικό που πέρα από τη φυσική του ιδιότητα σαν πέτρωμα είναι σύμβολο μνημείου, ιστορίας, θανάτου, ομορφιάς και μνήμης- ανακατασκευάζει τη μορφή και το συμβολισμό των μνημείων.  Το καλλίγραμμο σώμα της Αφροδίτης, με τη μορφή σπασμένου μαρμάρου, καταλήγει κλεισμένο σε ένα πλέγμα, με μια οθόνη στην κορυφή και έναν απόκοσμο μηχανικό ήχο.

Η δουλειά της Αλεξάνδρας Νάκου έχει κυρίως κοινωνικό χαρακτήρα και είναι βασισμένη σε εμπειρίες και εικόνες που η ίδια επιθυμεί να αλλάξει, αυξάνοντας έτσι το αίσθημα ευαισθητοποίησης και αφύπνισης. Κοινωνικοπολιτικοί προβληματισμοί, κοινωνικές δομές, έννοιες εκφυλισμού, ουσιαστικές ανάγκες, κουλτούρα, στερεότυπα και ταυτότητα, συνθέτουν το λεξιλόγιο της. Στην συγκεκριμένη ενότητα  έργων χρησιμοποιεί  στοιχεία και έννοιες ,τα οποία χαρακτηρίζουν  τον τόπο και το έθνος. Επιχειρεί  να σχολιάσει τις παρούσες δονήσεις του τόπου μέσω της αποδόμησης του τριπτύχου “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Στην αφήγηση της σαρακοφαγωμένοι και μετέωροι θεσμοί επαναπροσδιορίζονται και επανα-νοηματοδοτούνται.  Αλεξάνδρα Νάκου

Ο Δημήτρης Παλάντζας μέσα από την εμβάθυνση στα έργα καλλιτεχνών όπως του Γιάννη Κουνέλη και του Marcel Duchamp, οργάνωσε την δημιουργία ενός άυλου αλφάβητου, όπου η ιδέα και έννοια υπερισχύουν για την ανάγνωση του έργου. Χρησιμοποιώντας απορριπτόμενα αντικείμενα, αναδημιουργεί την ιστορία και την προέλευση του κάθε αντικειμένου, κρατώντας τα στοιχεία που άφησε πάνω τους ο χρόνος. Η επανάχρηση είναι το κεντρικό στοιχείο της δουλειάς του, η οποία έχει στην  προοπτική της, την ένταξη μιας λογικής: εναλλακτικών οπτικών, που πηγάζουν από την ερμηνεία που δίνουμε στα υλικά καθημερινά αντικείμενα.

Ο Γιώργος Παναγιωτάκης με αφορμή φράσεις από τα ποιήματα του Arthur Rimbaud δημιουργεί τα έργα του με μέσα που εναλλάσσονται μεταξύ  ζωγραφικής και επανάχρησης υλικών από σκουπίδια και αντικείμενων που βρέθηκαν τυχαία στο αστικό περιβάλλον της αφθονίας. Θέτει ζητήματα για την μετανάστευση, τον φυλετικό ή κοινωνικό διαχωρισμό, την ελευθερία του λόγου, την κρίση των αξιών και την παραβατικότητα, που συμβαίνουν στη σύγχρονη εποχή. Στα έργα του προβάλλει την ελευθερία, του λόγου και της έκφρασης, απομακρυσμένη από θρησκευτικές ή πολιτικές φορτίσεις και επιταγές, με σκοπό την πλήρη απελευθέρωση του λόγου, πέρα από οποιοδήποτε όριο.

Ελένη Παπαδοπούλου δημιουργεί ένα πρότζεκ, το “The Smallest of Objects” που κύριο στόχο έχει την αφήγηση της  φόρμας , μεσα απο ένα φάσμα  συμβόλων δομημένων απο αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Αντικείμενα απόλυτα συνδεδεμένα με τον άνθρωπο, την καθημερινότητα , δημιουργούν και εκπροσωπούν μία δυνατή αυτοβιογραφική ενέργεια. Αντικείμενα δημιουργημένα με έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, περιορισμένης χρήσης, χάνουν την μορφή- ταυτότητα τους, επαναχρησιμοποιούνται ως σύμβολα και αντιπροσωπεύουν την ιδέα,  ενέργεια ,  ανάμνηση ,  του ανθρώπινου σώματος. Αφηρημένες φόρμες δομημένες στον χώρο, αρχίζουν να δημιουργούν μία ισορροπία μεταξύ αντιθέτων στοιχείων, σχολιάζοντας την εσωτερική σύγχυση που διακρίνει τον άνθρωπο του σήμερα.

Αυτή η σειρά από ακουαρέλες του Θανάση Πούλιου έχει σκοπό να δημιουργήσει μια αφηγηματική ατμόσφαιρα που να συνδέει τον άνθρωπο με το αρχέγονο φυσικό του περιβάλλον και κυρίως με το υγρό στοιχείο της θάλασσας. Παράλληλα θέτει μέσω των έργων του προβληματισμούς και στοχαστικά ερωτήματα, για τη σημαντικότητα του φυσικού περιβάλλοντος στην καθημερινότητα του ατόμου, αλλά και τι έχει εξερευνηθεί από τον άνθρωπο και τι όχι. Είναι τελικά αυτό το αρχέγονο στοιχείο της φύσης το γνωστό ή άγνωστο αντικείμενο; Μπορεί ο άνθρωπος να ταξιδέψει όπου τον πάει η θάλασσα ή μέχρι εκεί που του επιτρέπει το ένστικτό του;

Ο Ηλίας Σαμαράς χρησιμοποιώντας ξύλινα υλικά συσκευασίας και συσσώρευσης, καταναλωτικών προϊόντων και εμπορευμάτων, ανακαλύπτει σχεδιάζει και τοποθετεί νέες επιβλητικές και εμβληματικές μορφές, δημιουργώντας αυτόνομα αντικείμενα που καθορίζουν νέες, άγνωστες σχέσεις ύλης και μορφής. Υλικά που είναι φορτισμένα με ενέργεια και πληροφορία, γεγονός αυτό μου δίνει την δυνατότητα να δημιουργώ νέες φόρμες και σχήματα , που παραπέμπουν σε μία ρευστή κατάσταση και έρχονται σε συνομιλία με τον χώρο στον οποίο βρίσκονται. Η τελική μορφή του έργου αποκτά προσωπικότητα και αποσκοπεί την επικοινωνία με τον ίδιο τον θεατή.

Σε  αυτήν την ενότητα  των έργων της, η Έλενα Χατζηαθανασίου προσπαθεί να δείξει την αέναη κίνηση του κόσμου, της φύσης, της ζωής. Όπως επίσης και την αρμονία των αντιθέτων, που είναι άμεσα συνδεμένη με την κίνηση.  Η σταθερή και σίγουρη κίνησή του κινητικού γλυπτού της χαράζει στο χρόνο την δική του πορεία δημιουργώντας έναν ενδιάμεσο χώρο που συνεχώς αλλάζει. Το αποτέλεσμα της κίνησης είναι η μεταφορά των πληροφοριών  και των δημιουργικών αντιλήψεων, σταματώντας την ηττοπάθεια και την στασιμότητα.