Μόλις κυκλοφόρησε η πρώτη Ποιητική Συλλογή της Μαρίας Βούλγαρη (Maria Voulgari) με τίτλο «Σολ Δίεση Μινόρε».
Πρόκειται για δέκα αυτοβιογραφικά ποιήματα γεμάτα λυρισμό κι ευαισθησία, δέκα διαφορετικές στιγμές μιας ανθρώπινης ιστορίας χωρίς αναστολές και φόβους έκφρασης.
Η ιδιαιτερότητα της γραφής της αναμφισβήτητη. Η ποίησή της κυλάει όπως το αίμα στις φλέβες. Όλα τα ποιήματα της συλλογής έχουν ένα ιδιαίτερο χρώμα και μια αφήγηση χαρισματική. Ένα εξαιρετικό παιχνίδι λέξεων και εικόνων που σε ταξιδεύει. Λόγος και εικόνα μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν αριστουργήματα.
“Η ποίηση είναι μια αδιόρατη σιωπή που ταξιδεύει με έναν αινιγματικό τρόπο τα συναισθήματα και τις εικόνες που κυοφορούν οι σκέψεις”, όπως τονίζει η Maria Voulgari.
Η Maria Voulgari, εκτός από τη μουσική και το τραγούδι ασχολείται από μικρή και με την ποίηση. Κάποια από τα ποιήματά της έχουν διακριθεί σε ελληνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς και πολλά από αυτά έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους όπως το «Μεταξύ μας» και οι Apodyoptes όπου και αρθρογραφεί.
Στο διεθνές Φεστιβάλ InterArtia 2014, το ποίημά της «Αντικατοπτρισμός» κέρδισε το 1ο Βραβείο στην κατηγορία «Ποίηση». Ο «Αντικατοπτρισμός» έχει δημοσιευτεί στο site της “International Art Society”.
Η πρώτη της Ποιητική Συλλογή με τίτλο «Σολ Δίεση Μινόρε» κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή από την ηλεκτρονική πλατφόρμα εκδόσεων Issuu.
Διαβάστε:
https://issuu.com/mariavoulgari-songwriter/docs/________________-______
Ένα από τα ποιήματα της εκδοθείσας συλλογής:
Πεπρωμένο
Πεπρωμένο εσύ κι εγώ…
δώρο φυλλοβόλο του χειμώνα…
σκέψη άφθαρτη στο χθες
που πλημμύρισες με λάμψη το σήμερα
και διαύγεια το υπέροχο…
κάνε σχέση να ζεσταθείς μου είπες
κι εγώ σε άκουσα
γιατί κρύωναν οι λέξεις μου…
κι είχες μέλι στα χείλη
για να γλιστρήσουν τα χείλη μου επάνω σου
κι ήσουν το πιο γλυκό νέκταρ της πτώσης μου…
στην αγκαλιά μιας βροχερής Τετάρτης
μεταμορφώθηκαν οι αισθήσεις μου…
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μας φιλί…
γεύση από βασιλικό κι ελπίδα…
πέρασε ο καιρός…
οι μέρες, οι νύχτες, οι μήνες, τα χρόνια
κι η ελπίδα έγινε λεπίδα
που με τραυμάτισε σε κάθε κύτταρο,
σε κάθε μου μυστικό…
δε σου κρατώ κακία…
μου έμαθες πολλά..
ίσως κι εγώ να σου έμαθα κάτι…
όπως και να ‘χει,
μ’όποια ομπρέλα κι αν προστατεύεσαι,
κράτα φυλαχτό εκείνη την ακριβοθώρητη αγκαλιά μας,
γιατί η νύχτα τη βάφτισε σπάνια
και της αξίζει το όνομά της.
Maria Voulgari
