Σε αισιόδοξη ατμόσφαιρα έγινε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Πόπης Θεοχαρίδου, με τίτλο «Μνήμες του εγώ», εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία, απόψε Παρασκευή 17 Μαΐου, στον πολυχώρο Μαλλιάρης-Παιδεία «Ανατόλια» (Δ.Γούναρη 39, Καμάρα). Ο λόγος του ευχάριστου κλίματος που δημιουργήθηκε ήταν κυρίως η συμμετοχή μικρών παιδιών στην απαγγελία ποιημάτων μέσα από το βιβλίο.

“Τα  ποιήματα  αυτά επιβίωσαν μέσα σε αυτό που όλοι οι συγγραφείς λογοτεχνίας γνωρίζουν πολύ καλά : στους περιοδικούς γιγαντιαίους  τυφώνες αυτοαπόρριψης ”ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία της η ποιήτρια. Η ίδια υπογράμμισε ότι “ο κάθε άνθρωπος έχει συγκεκριμένα ταλέντα και πρέπει να τα αξιοποιεί. Ίσως θα έπρεπε να είναι από τους σκοπούς της διαπαιδαγώγισης και της μέριμνας του κράτους  η  εύρεση της ταιριαστής  για τον καθένα , ασχολίας του”. Η κ. Θεοχαρίδου περιέγραψε, μεταξύ άλλων, ότι τα περισσότερα ποιήματα του βιβλίου είναι αποτέλεσμα “μιας εσωτερικής έκρηξης, από την ηλικία των 20 μέχρι την ηλικία των 30 ετών”.

Η συγγραφέας συνομίλησε με τους αναγνώστες.

Από την εισαγωγή του βιβλίου:

Πιστεύω ότι είναι μέσα στη φύση και στα καθήκοντα του ανθρώπου το να αναδομείται συνεχώς και προσεκτικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά και της… ψυχής του! Μέσα του ο πολιτισμένος και ολοένα εξελισσόμενος άνθρωπος οφείλει – νομίζω – να εμπεριέχει έναν επαναστάτη σε εγρήγορση: την υγιή αντίδραση, την εποικοδομητική αντίρρηση, τη διάθεση διόρθωσης της κοινωνίας και την εργατικότητα για τη διαμόρφωση των αλλαγών πέρα των εμποδίων.

Ο αγώνας της βίωσης και η πορεία του κόσμου σχετίζεται με την ψυχολογική υγεία του ατόμου. Ο πυρήνας του εαυτού, η μοναδικότητά του, και το μέλλον που θα έχει, αποτελούν συνεχώς αντικείμενο διαμόρφωσης και επηρεασμού. Έγραφα και γράφω μία ολόκληρη ζωή για πολλούς λόγους, διότι εκτός των άλλων ζω μία μακροχρόνια σχέση αγάπης… με το λόγο! Και διότι η ανάγκη για έκφραση και καταγραφή του εσωτερικού κόσμου υπήρξε απόλυτα ζωτική. Ανέτρεχα κατόπιν στα ποιήματά μου, για να ξαναβρώ και να θυμηθώ το χαρακτήρα, τη σχέση μου με τα πράγματα, τη φύση, το πνεύμα, τις λέξεις, τις έννοιες, όταν νιώθω ότι παραποιούνται από κάποιους και ξεχνιούνται από εμένα, μέσα στη λαίλαπα αυτής της ανθρωπότητας… Με βοήθησαν να προσδιορίζω τις αλλαγές που συμβαίνουν εσωτερικά αλλά και στον εξωτερικό κόσμο, όπως και το να μη χάσω επαφή με το παιδί που υπήρξα, ένα κοριτσάκι που έγραψε τότε σε πολύ μικρή ηλικία ένα πρώτο ποίημα.

Η τεράστια αφοσίωση προς την ελληνική γλώσσα, η αγωνιώδης προσπάθεια διατήρησης της μοναδικότητάς της ψυχής, και η αίσθηση ότι η δημοσίευση είναι η φυσιολογική πορεία αυτών  των ποιημάτων οδηγούν στη δημιουργία ετούτου του βιβλίου.

Είναι ένα πολύ απλό, μερικό και αληθινό ξετύλιγμα ψυχής. Από άτομο που επιβιώνει με διαφορετικούς αλλά και ίδιους τρόπους κάθε φορά ανάμεσα στην ψυχική εξαφάνιση, ομογενοποίηση και διαστρέβλωση (που συντελείται γύρω του και φυσικά μέσα του). Καταστάσεις που αποτελούν μια ατυχή εξέλιξη για την ύπαρξη ενός ανθρώπου.

Αλλά και για το σύνολο του κόσμου.