“Το βιβλίο του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη έχει βαρύτητα μαρτυρίας. Είναι και μαρτυρία και ανάλυση γεγονότος”. Αυτό επισήμανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ, π. αντιπρόεδρος κυβερνήσεως, στην ομιλία του κατά την παρουσίαση της δεύτερης (Β’) έκδοση του βιβλίου του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη με τίτλο «Αποστασίας Ανατομή. Κωνστ. Μητσοτάκη-Ιχνηλασία» (εκδόσεις Ι. Σιδέρης), που έγινε σήμερα Σάββατο 9 Νοεμβρίου, το μεσημέρι, στον Πολυχώρο Μαλλιάρης-Παιδεία «Ανατόλια», Δ. Γούναρη 39, Καμάρα (τηλ. 2310 277113).

Αναφερόμενος στην περίοδο της αποστασίας ανέφερε μεταξύ άλλων ότι “η λεγόμενη αποστασία έχει αλλάξει την κατάσταση στα κόμματα, την ιεραρχία, τον αρχηγό”. Όπως εξήγησε μετά την αποστασία επήλθε η αντίληψη του ισχυρού αρχηγικού κόμματος του οποίου οι βουλευτές είναι υποταγμένοι στον αρχηγό.

“Το βιβλίο”, σύμφωνα με τον συγγραφέα Σάκη Μουμτζή “διαπραγματεύεται ένα θέμα που δεν παράγει πολιτικές ενστάνσεις”, καθώς αναφέρεται στο παρελθόν, αλλά έχει σημαντικό περιεχόμενο. Περιγράφει  μια ξεκάθαρη άποψη ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου εκμεταλεύτηκε τόσο το στέμμα, όσο και τους αποστάτες για να ξεπεράσει εσωτερικά προβλήματα και προβλήματα στην οικονομία. “Να φυλάξουμε την μεταπολίτευση σαν κόρη οφθαλμού. Η μεταπολίτευση σημαίνει δημοκρατική ομαλότητα”, συνέστησε.

Ο συγγραφέας του βιβλίου περιέγραψε το περιεχόμενο. Ο ίδιος ανέφερε ότι για να βγει η χώρα απο το τέλμα θα πρέπει να πετύχουμε μαζική προσέλευση ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, ώστε και οι επενδυτές να υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους, μαζί μας.

Ακολούθησε ενδιαφέρουσα πολιτική συζήτηση με τους παρευρισκομένους και τέλος ο κ. Γεώργιος Στεφανάκης υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου του.

Στην κεντρική φωτογραφία του θέματος: από αριστερά ο εκδότης Αντώνης Μαλλιάρης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Γεώργιος Στεφανάκης, Σάκης Μουμτζής.

Από αριστερά Αντώνης Μαλλιάρης, Γεώργιος Στεφανάκης, Ευάγγελος Βενιζέλος

Στιγμιότυπα από τους παρεβρισκόμενους

Ο συγγραφέας υπογράφει αντίτυπα του βιβλίου του

Ο αρχισυντάκτης του politismika.gr Φώτης Κουτσαμπάρης με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Όπως αναφέρει ο Γεώργιος Κ. Στεφανάκης, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ιστορία ουδέποτε είναι ό,τι συνέβη.  Αυτό το ξέρουν ελάχιστοι.  Ιστορία είναι ό,τι γράφτηκε.  Και αποτέλεσε, άρα, αντικείμενο επαλήθευσης.Υπό το άνω πρίσμα εκπονήθηκε το προκείμενο έργο.  Επίκεντρο είναι η καταστροφική «Αποστασία» (15.7.65).

• Εξηγείται εκεί πως ό,τι γενικώς πιστεύεται ότι συνέβη, δεν έχει πράγματι συμβεί.
• Αναδεικνύονται οι διαχρονικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος.  Αυτού, δηλαδή, που μας έφερε στα σημερινά χάλια της: i) διαρκούς συρρίκνωσης της εθνικής παραγωγής, ii) διεύρυνσης υπογεννητικότητας και iii) μαζικής μετανάστευσης των άξιων νέων.

Ευθεία, λοιπόν, η οδός προς εθνικό αφανισμό.  Καραδοκεί η Τουρκία.

• Παρέχονται απαντήσεις στις θέσεις του Κωνσταντίνου («Βασιλεύς χωρίς τίτλο» «Βήμα» 2016).  Επίσης σ’ εκείνες του Κωνστ. Κ. Μητσοτάκη («Ο Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» «Παπαδόπουλος» 2017).

Το βιβλίο προλογίζει ο Ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ο οποίος, μεταξύ άλλων, σημειώνει:

Η Ιστορία, καθοδόν προς την αλήθεια, είναι δυνατό να υποστεί μεταλλαγές που νομιμοποιούνται ως, κυρίως, αποτέλεσμα πρόσθετης διερεύνησης και ερμηνείας των πηγών. Η δυνατότητα της μετάλλαξης ενισχύεται, καταρχήν, όσο πλησιάζουμε στις μέρες μας. Τα σύγχρονα -κατεξοχήν- γεγονότα, αντικείμενο πολλάκις μελετών από πολιτειολόγους, και, γενικά, πολιτικούς επιστήμονες, δεν έχουν εισέτι τύχει μακράς και συστηματικής ιστορικής επεξεργασίας. Εξαιτίας της μη διαθεσιμότητας ακριβώς των αναγκαίων τεκμηρίων, οι μαρτυρίες των συγχρόνων προσλαμβάνουν μείζονα αξία, αρκεί να είναι ο καταθέτης αδέκαστος και ειλικρινής, καθώς και να είχε την ευκαιρία να γνωρίσει σε βάθος τα γεγονότα· και, επιπλέον, σκόπιμο είναι να διακρίνεται, προκειμένου περί πολιτικής ιστορίας, και από οικείωση με την πολιτική πραγματικότητα. Η συγγραφή του Γεωργίου Στεφανάκη φέρει τα βασικά αυτά χαρακτηριστικά.

Ο συγγραφέας, επιτυχημένος δικηγόρος και δημοσιολόγος, είναι γιος του Κωνσταντίνου Στεφανάκη. Βενιζελογενούς προέλευσης, αναλύει με ασφάλεια τις διαμορφώσεις στο χώρο κυρίως του κόμματος των Φιλελευθέρων και της Ένωσης Κέντρου στον βαθμό που δεσπόζουν των πολιτικών εξελίξεων, έστω και αν η αφήγηση είναι, ενίοτε, λεπτομερειακή και επί πλέον προσιδιάζει στον προφορικό κυρίως λόγο. Η αντικειμενικότητα του βλέμματος, η σωστή απόσταση από τις καταστάσεις που περιγράφει, το θάρρος της γνώμης του, συνιστούν κύριο προσόν. Αλλά το έργο έχει, επιπλέον, το χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι ο συγγραφέας έχει βιώσει εκ του σύνεγγυς τις περιγραφόμενες καταστάσεις. Έχοντας ζυμωθεί, λόγω οικογενειακής παράδοσης, με τις μεταλλάξεις στο χώρο του Κέντρου, διατυπώνει την γνώμη του, μη παραλείποντας -παράλληλα- προς επίρρωση των απόψεών του, να χρησιμοποιεί πολλάκις και άλλες σύγχρονες πηγές. […]