Με την ταινία «Κυνηγώντας τον δολοφόνο» («No way to treat a lady», έγχρωμο, Η.Π.Α. 1968, διάρκεια 108´) σε σκηνοθεσία Τζακ Σμάιτ συνεχίζουν τις προβολές τους η κινηματογραφική λέσχη εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ, τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στις 21:00 στο cine ΒΑΚΟΥΡΑ (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665), στο πλαίσιο του αφιερώματος «Περί ηθικής». Το σενάριο είναι του Τζον Γκέι και βασίζεται στο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκόλντμαν, ενώ πρωταγωνιστούν οι Ροντ Στάιγκερ, Λι Ρέμικ και Τζορτζ Σίγκαλ, ο οποίος υπήρξε για την ερμηνεία του υποψήφιος για ΒΑΒΤΑ β΄ ανδρικού ρόλου.

Ένας κατά συρροήν δολοφόνος παίζει τη γάτα με το ποντίκι με έναν αστυνομικό που προσπαθεί να τον εντοπίσει. Η ταινία “απλώνεται” σε  πολλά μοτίβα. Το  ψυχαναλυτικό, εκείνο της ταύτισης ταυτοτήτων, αστυνόμου-δολοφόνου, της έννοιας του μεγάλου θεάματος και του «παίζειν» στη ζωή και στη σκηνή.

Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, έντυπη κριτική του οποίου θα διανεμηθεί  στο κοινό, ενώ το προς συζήτηση θέμα μετά το τέλος της προβολής θα είναι: «Το αμερικανικό νεονουάρ στην εποχή του ´60».

Η κριτική που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Ένας κατά συρροή δολοφόνος παίζει τη γάτα με το ποντίκι με έναν αστυνομικό που προσπαθεί να τον εντοπίσει… Όλοι γράφουν πως πρόκειται για μια αμερικανική ταινία τυπική της δεκαετίας του ’60, χωρίς να καταθέτουν τι ακριβώς εννοούν. Για μένα αποτελεί μια εκπληκτική σπουδή τριών χαρακτήρων. Του αστυνομικού, της μητέρας του, της φίλης του και ως μπαλαντέρ ενός νάνου (με ολιγόλεπτη παρουσία).

Με αναφορές στην ιταλική όπερα, επιδραστική ως προς το σινεμά giallo, η ταινία έρχεται στην εποχή της εγκαθίδρυσης του νεονουάρ. Η τόσο ανθεκτική και αισθαντική διαχείριση των χαρακτήρων είναι αριστοτεχνική. Πόσο χάρμα αλήθεια η σκιαγράφηση της συνειδητά αφελούς, χειραφετημένης και άνετης Λι Ρέμικ! Γιατί λείπει άραγε ολοκληρωτικά αυτός ο τύπος γυναίκας στις μέρες μας;

Ο δολοφόνος είναι εκτός τόπου και χρόνου, είναι το κυρίαρχο αμερικανικό σημαίνον, δηλαδή το ίδιο το σινεμά (οι ρόλοι του), που επείγεται να ανέβει επί σκηνής (στην κυριολεξία) και να γκρεμιστεί στις προδιαγραφές του γκραν σόου και του γκραν γκινιόλ. Το δέος του τέλους είναι το σχόλιο για τον κινηματογράφο, για τους ρόλους, το βλέμμα και το τι ακριβώς επιθυμούμε σ’ αυτήν τη ζωή: Να μας βλέπουν ή να είμαστε ανώνυμοι ιδιώτες, άσημοι αλλά ευτυχισμένοι; Τα sixties, στις μεγάλες δόξες τους, σε μια ταινία – μύηση σε κάθε κρυφό τους μήνυμα…».

Ταινίες που πλησιάζουν το στιλ και την προβληματική του «Κυνηγώντας τον δολοφόνο» είναι: «Μοντέλο για φόνο» (1995) του Τζον Άμιελ, «Seven» (1995) και «Zodiac» (2007) του Ντέιβιντ Φίντσερ, «Η σιωπή των αμνών (1991) του Τζόναθαν Ντέμι, «Κλεμμένες ζωές» (2004) του Ντ. Τζ. Καρούσο, «Τα φιλιά που σκοτώνουν» (1997) του Γκάρι Φλέντερ, «Ο ανθρωποκυνηγός» (1986) του Μάικλ Μαν, «Σε τεντωμένο σχοινί» (1984) του Ρίτσαρντ Ταγκλ, «Συλλέκτης οστών» (1999) του Φίλιπ Νόις, «Blow out: ο δολοφόνος του μεσονυκτίου» (1981) του Μπράιαν Ντε Πάλμα.

Την επόμενη Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου -πάντα στο ΒΑΚΟΥΡΑ στις 21:00- θα προβληθεί το πολύκροτο και αγωνιακό νουάρ του Ανρί Ζορζ Κλουζό «Το κοράκι».

Για οποιαδήποτε έγκυρη, έγκαιρη και επικαιροποιημένη πληροφορία σχετικά με τις προβολές της λέσχης, καθώς και αλλά ενδιαφέροντα κινηματογραφικά νέα και σχόλια, μπορείτε να  ανατρέχετε στο kemes facebook και στο kemes.wordpress.com