Η επείγουσα ιατρική θεωρείται το «δίκτυ ασφαλείας για περιπτώσεις υγείας σε κάθε οργανωμένη κοινωνία».  Είναι μια ειδικότητα στην οποία ο χρόνος είναι κρίσιμος. Καλύπτει ένα ευρύ φάσμα που αφορά στην πρόληψη, τη διάγνωση και τη διαχείριση των έκτακτων και επειγόντων εκφράσεων των ασθενειών και του τραύματος. Με αφορμή τη σημερινή ημέρα το νοσοκομείο “Παπανικολάου” Θεσσαλονίκης επιχειρεί  να μεταφέρει εμπειρίες μέσα από την ματιά ιατρών που εργάζονται Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του ΓΝ «Γ.Παπανικολάου» σε μια ιδιαίτερη περίοδο όπου χρειάστηκε να σχεδιαστεί εκ νέου η διαχείριση και η αντιμετώπιση των περιστατικών κάτω από διαφορετικές συνθήκες λόγω της πανδημίας του κορωνοϊου SARS-CoV-2.

Η 27^η Μαΐου είναι η ημέρα που η Επείγουσα Ιατρική ξεκίνησε στην Ευρώπη. Στο Λονδίνο, μία ομάδα οραματιστών υπέγραψε την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Επείγουσας Ιατρικής (EuSEM). Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί το μοντέλο ενός συστήματος το οποίο θα παρέχει σε κάθε Ευρωπαίο Πολίτη μία αποτελεσματική και κυρίως έγκαιρη απόκριση σε κάθε απειλητική για τη ζωή ή την ακεραιότητα οξεία πάθηση ή τραύμα. (πηγή: www.hesem.gr)

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

 «Ονομάζομαι Κολόκας Κωνσταντίνος και  δουλεύω στο Νοσοκομείο «Γ.Παπανικολάου» εδώ και ένα χρόνο ως Ιατρός ΤΕΠ στο βαθμό του επιμελητή Β΄  και η ειδικότητα μου είναι στην Γενική Οικογενειακή Ιατρική .

Το  Νοσοκομείο «Γ.Παπανικολάου» είναι νοσοκομείο με μεγάλη εμπειρία στην επείγουσα περίθαλψη. Κατά την εφαρμογή του σχεδίου του Νοσοκομείου για την αντιμετώπιση της πανδημίας λόγω του κορωνοϊου Sars-Cov-2 στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών από τις 22 Φεβρουαρίου ξεκίνησε κατά την ημέρα γενικής εφημερίας η εξέταση ασθενών που θεωρούνταν ύποπτα κρούσματα για COVID 19 σε ξεχωριστό χώρο στο ΤΕΠ και από τις 10 Μαρτίου σε διαφορετικό κτίριο όπου λειτούργησε μέχρι πριν λίγες μέρες το ΤΕΠ Πανδημίας. Δηλαδή στο Νοσοκομείο λειτουργούσαν δύο ΤΕΠ παράλληλα για να γίνει σωστή διαχείριση στην προσέλευση ασθενών που είχαν ενδείξεις ότι μπορεί να είναι θετικοί έτσι ώστε να μειωθεί η  πιθανότητα της ενδονοσοκομειακής διασποράς. Εκεί εργαζόμουν  όλο αυτό το διάστημα.

Αρχικά η κατάσταση για εμένα ήταν πρωτόγνωρη καθώς αποτελούσε την πρώτη πανδημία που κλήθηκα στη καριέρα μου να αντιμετωπίσω. Θυμάμαι ότι όταν εξέτασα το πρώτο επιβεβαιωμένο περιστατικό covid-19 με κυρίευσε ο φόβος στο να μην κάνω κάποιο λάθος και εκτεθώ στον ιό κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Άμεσα όμως συνειδητοποίησα  ότι ο φόβος ποτέ δεν οδηγεί στη σωστή  κατεύθυνση και εκτέλεσα το καθήκον μου άρτια και με θάρρος. Προφανώς και όταν αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις πανδημίας τα προβλήματα που καλείσαι να λύσεις είναι πολλαπλά . Νομίζω όμως ότι ως νοσοκομείο αλλά και κυρίως ως Χώρα καταφέραμε να βγούμε «νικητές» και να ατενίζουμε το μέλλον αισιόδοξα.

Η επείγουσα ιατρική αποτελεί μια ειδικότητα με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. Υπάρχουν φορές που η ψυχολογία μας κατακρημνίζεται «χάνοντας» έναν ασθενή και μέσα σε λίγα λεπτά τα χαμόγελα επιστρέφουν γιατί απλά σώσαμε μια άλλη ζωή.

Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω μια από τις πρώτες μου εφημερίες  στο ΤΕΠ.  Μέσα σε λίγες ώρες από την απόλυτη ηρεμία ήρθε η απόλυτη καταστροφή. Αναφέρομαι στη φυσική καταστροφή της Χαλκιδικής τον Ιούλιο του 2019. Τα ασθενοφόρα έφταναν το ένα  μετά το άλλο. Οι πληροφορίες συγκεχυμένες. Αναφορά για πολλούς τραυματίες. Εντός ολίγων λεπτών η ομάδα των ιατρών του ΤΕΠ βρισκόταν στο χώρο της αναζωογόνησης και έδινε μάχη για με το χρόνο προκείμενου να σώσει τρεις ζωές… Τα καταφέραμε!!!

Και το ταξίδι συνεχίζεται…»

Κολόκας Κωνσταντίνος

Γενικός Οικογενειακός Ιατρός

Επιμελητής Β’ – Ιατρός ΤΕΠ

MSc “Κλινικής Διαβητολογίας”

————————————————————————–

«Εργάζομαι στο Νοσοκομείο « Γ. Παπανικολάου» περισσότερα από 20 χρόνια. Τα τελευταία έξι χρόνια δουλεύω στα επείγοντα του Νοσοκομείου  με την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής.

Το Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου» είναι ένα από τα μεγάλα Νοσοκομεία της πόλης με εμπειρία στην επείγουσα περίθαλψη. Με την εφαρμογή του σχεδίου του Νοσοκομείου για την αντιμετώπιση της πανδημίας λόγω του Κορωναϊού  SARS-Cov-2 το  Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση λειτουργώντας ταυτόχρονα με το κανονικό ΤΕΠ και το ΤΕΠ πανδημίας.

Η διαχείριση της πανδημίας ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση. Έπρεπε να ακολουθούνται όλες οι οδηγίες του ΕΟΔΥ απαρέγκλιτα από όλη την ομάδα, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα για τον ασθενή, αλλά ταυτόχρονα να προστατευθούν οι εργαζόμενοι και να εξαλειφτεί η πιθανότητα να αποτελέσουν οι ίδιοι υγειονομική βόμβα για την δημόσια υγεία.

Υπήρχε μεγάλη δυσκολία στην διαχείριση των κρουσμάτων τόσο των ύποπτων όσο και των επιβεβαιωμένων, κυρίως επειδή δεν υπήρχε προηγούμενη γνώση σχετικά με τον νέο ιό. Το ιατρικό δίλημμα αν πάρθηκε η σωστή απόφαση ήταν έντονο. Στα επιβεβαιωμένα κρούσματα κυρίως αλλά και στα ύποπτα υπήρχε και η ανάγκη διαχείρισης του φόβου των ασθενών για την πορεία της νόσου τους και η αγωνία των οικείων τους.

Πολλές φορές χρειάστηκε να έρθω αντιμέτωπη με την έντονη ανησυχία συναδέρφων κυρίως στην περίοδο έξαρσης της νόσου όπου το ατομικό προστατευτικό υλικό ήταν ελάχιστο ότι θα νοσήσουν και οι ίδιοι. Ωστόσο παρά τις δύσκολες, ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες συνθήκες δεν είχαμε κανένα νοσούντα από το ιατρονοσηλευτικό και λοιπό υγειονομικό προσωπικό του Corono – ΤΕΠ (όπως βαφτίστηκε από τους συναδέρφους).

Η εργασία μου  στον τομέα της επείγουσας περίθαλψης εμπεριέχει πολλές δυνατές στιγμές. Η παρέμβαση που θα γίνει στον ασθενή με την άφιξη του στα επείγοντα είναι καθοριστική για την έκβαση της υγείας του, πολύ περισσότερο δε στους ασθενείς που έχουν ανάγκη αναζωογόνησης.

Τα συναισθήματα που πηγάζουν από τα χρόνια τις εργασίας μου στην επείγουσα περίθαλψη είναι ποικίλα. Την ικανοποίηση που απορρέει από την επιτυχή έκβαση ενός βαρέως πάσχοντος  την διαδέχεται η απογοήτευση για το ότι δεν πήγαν καλά τα πράγματα. Την χαρά ότι κερδήθηκε μια ζωή τη διαδέχεται στο αμέσως επόμενο λεπτό η λύπη της απώλειας μιας άλλης ζωής μαζί με την σκληρή ανακοίνωση του δυσάρεστου γεγονότος.

Οι δυνατές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάρα πολλές! Στιγμές θανάτου και ζωής! Θυμάμαι πολύ έντονα την εικοσάχρονη Χριστίνα, που ενώ έπεσε από τον πέμπτο όροφο κατάφερε να επιζήσει παρά την ακατάσχετη αιμορραγία και τα πολλαπλά κατάγματα, χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της ομάδας των επειγόντων και τη συνεργασία με τους θεράποντες γιατρούς και τη ΜΕΘ. Ακόμα έχω την εικόνα της κοπέλας στα μάτια μου και το βλέμμα της όταν η εντατικολόγος της ανακοίνωσε ότι ήμουν στην ομάδα των γιατρών που της έσωσε τη ζωή. Η ευγνωμοσύνη της μητέρας που είχε ”χάσει” σε ατύχημα το σύζυγό της πριν λίγους μήνες ήταν η μεγαλύτερη ηθική αμοιβή!»

  Α. Μ

ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ – ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΕΠ

 _————————————————————————————–

«Ονομάζομαι Ελένη Πεϊτσίδου και εργάζομαι στο Νοσοκομείο «Γ.Παπανικολάου»  εδώ και 15 χρόνια. Η ειδικότητα μου είναι Γενική/Οικογενειακή Ιατρική.  Είμαι Διευθύντρια στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου από το 2009.

Το  «Γ.Παπανικολάου» είναι ένα τριτοβάθμιο νοσοκομείο με μεγάλη εμπειρία στην επείγουσα ιατρική και περίθαλψη. Το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν μαζικές καταστροφές όπως την περσινή θεομηνία της Χαλκιδικής, τον εκτροχιασμό του τρένου στο Αδενδρο, πολύνεκρα τροχαία και επιδημίες όπως η γρίπη των χοίρων  με πιο πρόσφατη την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊου SΑRS-Cov-2. Στο πλαίσιο της διαχείρισης της από τις 26 Φεβρουαρίου οργάνωσε και λειτούργησε το ΤΕΠ πανδημίας. Πρόκειται για ένα δεύτερο μικρό  τμήμα Επειγόντων που εξετάζει έκτοτε όλους τους ασθενείς που είναι εμπύρετοι και πληρούν κριτήρια ύποπτου κρούσματος για τη νόσο Covid-19 .Παράλληλα γίνεται και λήψη δείγματος που αποστέλλεται στο ΑΠΘ. Το τμήμα αυτό έχει στελεχωθεί κυρίως από τους ειδικούς γιατρούς του ΤΕΠ και από ειδικευόμενους Γενικής Ιατρικής.

Ως κλινικός γιατρός έχω μάθει να εξετάζω τον κάθε ασθενή με τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης γιατί δυνητικά μπορεί να πάσχει από οποιοδήποτε μεταδοτικό νόσημα, όπως ηπατίτιδες, φυματίωση. Στην συγκεκριμένη νόσο με προβλημάτισε η μεγάλη μολυσματικότητα του ιού και ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία και φυσικά εμβόλιο. Δεν φοβήθηκα, αλλά έγινα πολύ πιο προσεχτική ώστε να μην κάνω άθελα μου διασπορά και θέσω σε κίνδυνο τους συνεργάτες μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να υπάρχει κοινή γλώσσα διαχείρισης με όσους εμπλεκόταν στην διαχείριση, όπως ιατροί άλλων ειδικοτήτων, νοσηλευτικό, παραϊατρικό προσωπικό, διοικητικό, ΕΚΑΒ. Μία παράμετρος ακόμη που έπρεπε να διαχειριστώ σε καθημερινή βάση ήταν ο υπέρμετρος φόβος που είχαν πολλοί εργαζόμενοι του νοσοκομείου ως προς τον νέο ιό και ήταν αυτό που με κούρασε ψυχικά γιατί έπρεπε να τους βοηθήσω να το αντιμετωπίσουν, ώστε να υπάρχει και αρμονικότερη συνεργασία προς όφελος των ασθενών. Με προβλημάτισε επίσης το πόσο εύκολα αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων στα δύσκολα. Υπήρξαν παιδιά που έστειλαν το γονιό τους με το ΕΚΑΒ αλλά δεν τον συνόδευαν γιατί φοβόντουσαν μην κολλήσουν τον ιό στο νοσοκομείο.

Ως γιατρός  Επειγόντων  έζησα καταστάσεις  και αποκόμισα εμπειρίες που θα χρειαζόταν πολλές ζωές σε άλλα επαγγέλματα  για να τις αποκτήσω. Έζησα τον ανθρώπινο πόνο σε όλες του τις μορφές και τις εντάσεις και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να καταφέρνεις να τον απαλύνεις. Ο ασθενής  στα επείγοντα ξεγυμνώνει στον γιατρό την ψυχή του όχι μόνο το σώμα του, προσδοκώντας  την λύτρωση του. Έμαθα ότι ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα επιδρούν τόσο θετικά όπως και το καλύτερο φάρμακο. Στα επείγοντα δεν υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές τάξεις, φυλές, θρησκεία, χρώμα. Προτεραιότητα έχει ο άνθρωπος με το σοβαρότερο πρόβλημα υγείας. Η ένταση, η αγωνία της σωστής απόφασης, ο χρόνος που πιέζει αφόρητα, ο φόβος του ενδεχόμενου λάθους εναλλάσσονται συνεχώς όταν είσαι γιατρός στα επείγοντα. Κάθε φορά που κλείνει μια 24ωρη εφημερία σκέφτομαι τι έκανα, αν κάτι έπρεπε να γίνει διαφορετικά, τι θα πρέπει να διορθώσω την επόμενη φορά. Η μεγαλύτερη αγωνία μου και ο χειρότερος φόβος μου είναι να μην πάρω λάθος απόφαση για κάποιον ασθενή. Ειδικά όταν πεθαίνει κάποιος στα Επείγοντα ή πρέπει να σταματήσω τις προσπάθειες ανάνηψης  γιατί είναι μάταιες ειδικά σε νέα άτομα με κυριεύει μία ανείπωτη θλίψη. Τόσα χρόνια μετά το συναίσθημα αυτό παραμένει αναλλοίωτο. Από την άλλη όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να επανέρχεται στη ζωή χάρη στις προσπάθειες που έχεις καταβάλει, η χαρά που νιώθεις και η ικανοποίηση της προσφοράς σε κυριεύει. Νομίζω ότι αν θα έπρεπε να περιγράψω με μία λέξη το κυρίαρχο συναίσθημα μου στα επείγοντα είναι η χαρμολύπη.

 Υπήρχαν γεγονότα στα Επείγοντα που έχουν χαραχθεί στην καρδιά μου. Έχω ανακοινώσει πολλούς θανάτους στα Επείγοντα αλλά υπήρξαν κάποιοι που με συγκλόνισαν ως άνθρωπο. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που ανακοίνωσα σε μία μάνα ότι έχασε ταυτόχρονα τα δύο της παιδιά 19 και 25 χρονών. Ακόμα έχω στα αυτιά μου την κραυγή του πόνου της. Μία ακόμη δύσκολη ανακοίνωση ήταν όταν χρειάστηκε να ανακοινώσω το θάνατο του παιδιού της σε μία άλλη μάνα που ήταν παλιά μου φίλη και συνεργάτης. Ήταν από τις φορές, όπως και η προηγούμενη, που δεν έβγαιναν τα λόγια από μέσα μου, ενώ με δυσκολία  κατάπινα τους λυγμούς μου.

Δεν θα ξεχάσω όμως και την μάνα που ήρθε ένα χρόνο μετά, να μου πει ευχαριστώ γιατί κρατήσαμε στη ζωή, με τις προσπάθειες μας στο ΤΕΠ,  τον γιό της μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Θυμόταν τα λόγια μου ότι ο γιος της θα περπατήσει και αυτό ήταν που της έδωσε δύναμη στον αγώνα που έδωσε μετά. Πραγματικά ο γιός της έγινε εντελώς καλά και μου έφερε βίντεο για να τον δω και όντως χάρηκα μαζί της.

Τα Επείγοντα μου διδάσκουν κάθε μέρα πόσο πολύτιμη είναι η ανθρώπινη ζωή και ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό αγαθό στον άνθρωπο. Αναθεώρησα τις αξίες και τις αρχές μου και κατάλαβα ότι το σημαντικότερο στην ζωή μας είναι να χαιρόμαστε με απλά πράγματα, να ζούμε την κάθε στιγμή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να μην φοβόμαστε το αύριο και να ονειρευόμαστε».