«Η παρούσα ποιητική συλλογή έχει διττό χαρακτήρα, αναδρομικό και προδρομικό. Συγκεκριμένα τα πρώτα τέσσερα από τα εννέα μέρη-περάσματα που την απαρτίζουν φιλοξενούν ισάριθμες παλαιότερες ποιητικές καταθέσεις της δημιουργού. Τα επόμενα πέντε και τελευταία μέρη περιλαμβάνουν τις νέες μαρτυρίες της που αποτελούν ταυτόχρονα και μονοπάτια για τις μελλοντικές ανησυχίες και πνευματικές οδοιπορίες των αναγνωστών. Ωστόσο, και τα εξήντα ποιήματα που συσσωματώνονται στο ανά χείρας βιβλίο δένονται άρρηκτα και αρμονικά μεταξύ τους, τόσο σε θεματολογικό όσο και σε υφολογικό επίπεδο, ώστε προσλαμβάνονται από τον αναγνώστη αβίαστα και γόνιμα, σαν ένα αμιγές σύνολο», όπως περιγράφει, μεταξύ άλλων, στο προλογικό του σημείωμα ο κ. Γεράσιμος Γ. Ζώρας, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών.
Σύμφωνα με τον Κώστα Καρούσο, Πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Δοκιμιογράφο, Κριτικό λογοτεχνίας, Εικαστικό, η ποίηση της Μαρίας Ταπακτσόγλου – Μπούλη είναι «μεστωμένη ποίηση, με τα θέλγητρα της ζωής, που ενσαρκώθηκαν πλέον, στο γόνιμο έδαφος της επικοινωνίας και της οικογένειας, με άμεσο και κατανυκτικό τρόπο έκφρασης και αποτύπωσης ψυχικών και συναισθηματικών καταστάσεων, που βιώθηκαν και ανέτειλαν με ποιητικές και μηνυματοφόρες νότες. Η νοσταλγία πέρασε από στενωπούς και διόδους αποκρυστάλλωσης και ωριμασμένης εμπειρίας».
«Γνήσια «μεταφυσική» ποίηση που κινείται μεταξύ νεορομαντισμού κι εξπρεσιονισμού. Η Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη συνδυάζει τον αυθόρμητο συναισθηματισμό, που είναι χαρακτηριστικό στοιχείο του ρομαντισμού (χωρίς να φτάνει στις ακρότητες του κινήματος «Θύελλα κι Ορμή» – Sturm und Drang) με έναν υγιή εξπρεσιονισμό μεσογειακού τύπου, μακριά από το ερεβώδες γερμανικό πρότυπό του. Η σκοτεινιά δεν είναι πόλος έλξης αλλά φιλοσοφική λίθος θεμελιώσεως των πάντων», σύμφωνα με τον Δρ. Κωνσταντίνο Β. Μπούρα, Ποιητή, Θεατρολόγο, Κριτικό.
ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ;
Ένα δάκρυ κρεμάστηκε στο σύννεφο,/ ενώθηκε με τις σταγόνες της βροχής/ και ύστερα κύλισε στ’ ακροβλέφαρα σου./ Γιατί κλαις; Σε ρώτησα../ γιατί η κλεψύδρα μου αδειάζει!/Πόσο πολύτιμος στ’ αλήθεια / είναι και ο τελευταίος κόκκος άμμου!/ Στάθηκες πλάι στο κύμα κι ονειρεύτηκες / να γίνεις πλοίο πειρατικό, τρικάταρτο,/ με τα πανιά σου διάπλατα ανοιγμένα./ Να ταξιδέψεις σε χρόνους άχρονους,/ εκεί που τα μυστικά της Ζωής/ είναι κρυμμένα!
Βιογραφικό
Η Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε, παντρεύτηκε, έγινε μητέρα τριών παιδιών, του Δημήτρη, της Έλενας και του Χρήστου, στη μαγική πόλη της Θεσσαλονίκης.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο και τις επιχειρήσεις. Για χρόνια ήταν υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων στο «Σπίτι της Ευρώπης» διοργανώνοντας Διεθνή Συνέδρια και συναφείς εκδηλώσεις.Όμως ξεχάστηκε και άφησε στην άκρη την αληθινή της φύση, την ποίηση, που από μικρό παιδί ήταν γι’ αυτή κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο, κατάθεση ψυχής. Εκεί ακουμπούσε τα όνειρά της, τις αγωνίες της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες.
Κάποια στιγμή, σε μια σημαδιακή καμπή της ζωής της, αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή και να προχωρήσει το 2016 στην έκδοση της πρώτης ποιητικής της συλλογής «Νοσταλγοί της Εδέμ», που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Ακολούθησε το 2017 η συλλογή «Ιχνηλάτες Ονείρων», που την αφιέρωσε στα παιδιά του κόσμου, γιατί πιστεύει ότι αυτά θα ιχνηλατήσουν τα νέα μονοπάτια. Τον Δεκέμβριο του 2018 εκδίδει την Τρίτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Βροχή Περσείδων» κλείνοντας την πρώτη τριλογία.
Είναι μέλος της ιστορικής Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών.
Στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση του 2017 «τόμος 29» και του 2019 «τόμος 30» δημοσιεύτηκαν ποιήματά της, καθώς και κριτικές επιφανών λογοτεχνών που αφορούν την ποίησή της. Η τριλογία της είναι στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη του Σύδνεϋ στην έδρα Νεοελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών. Ποιήματά της μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη Δημήτρη Θέμελη και τον Κωνσταντίνο Γκαρίπη.
Συνεχίζει την πνευματική της πορεία με την έκδοση της τέταρτης ποιητικής συλλογής με τίτλο «Εννέα περάσματα».
