Ο Οργανισμός Μαλλιάρης-Παιδεία, αποχαιρετώντας με θλίψη το Νίκο Βολωνάκη, μια σημαντική προσωπικότητα της δημοσιογραφίας, άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών, χαρίζει στους αναγνώστες -Εις Μνήμην-, το βιβλίο του “Πατσανιές και Επιφυλλίδες”, που κυκλοφόρησε το 2020.

Ο Νίκος Βολωνάκης μας έκανε την τιμή και μας εμπιστεύτηκε την έκδοση του μοναδικού του βιβλίου, που περιλαμβάνει στο πρώτο μέρος ανέκδοτα αφηγήματα από τη Βιάννο Κρήτης, του πατέρα του, Γιώργου Βολωνάκη και στο δεύτερο μέρος άρθρα του ιδίου στην εφημερίδα “Μακεδονία”. Η απώλεια του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην δημοσιογραφική κοινότητα και μας στερεί την ξεχωριστή γραφή και τα ιδιαίτερα κείμενα του. Θα τον θυμόμαστε με αγάπη, η εικόνα του θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μας.

Η προσφορά του βιβλίου του στους αναγνώστες, σε ηλεκτρονική μορφή, γίνεται στη μνήμη του Νίκου Βολωνάκη.

ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ

Μπορείτε να διαβάσετε και να αποθηκεύσετε το βιβλίο μ’ ένα κλικ στον τίτλο:

ΠΑΤΣΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ – ΝΙΚΟΣ ΒΟΛΩΝΑΚΗΣ

Ο Νίκος Βολωνάκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Η νεκρώσιμο ακολουθία εψάλη σήμερα 9 Σεπτεμβρίου το απομεσήμερο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Γρηγορίου Παλαμά, στη Θεσσαλονίκη, παρουσία συγγενών, φίλων, συναδέλφων.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

“Έφυγε από το σπίτι το 1978. Ήταν στη Θεσσαλονίκη, στο 7ο πάτωμα, στην οδό Αχειροποιήτου, πίσω από την ομώνυμη εκκλησία. Φθινόπωρο, σκοτεινό. Όταν η μαμά μας Αναστασία, γλυκιά και αυστηρή δασκάλα, ικανή για τα πάντα και υπερβολική στις απαιτήσεις της, τον είδε ξαπλωμένο πρόχειρα στον καναπέ με ένα σπυρί ρόδι, κολλημένο στο πάνω χείλος, φώναξε τον εγγονό –το καμάρι της– τον Αλέξανδρο, να την βοηθήσει να καλέσουν ένα γιατρό. Στην ουσία, όμως, όλα είχαν τελειώσει.

Πέρασαν σχεδόν πενήντα χρόνια. Έφυγαν και ήρθαν γενεές. Κάποια στιγμή αποφασίστηκε το σπίτι ν’ αλλάξει χρήστη. Βιβλιοθήκες, συρτάρια, ντουλάπια, βουνά φακέλων, ντοσιέ, λευκώματα, όλα στο πάτωμα. Μια άλλη Ελλάδα αναδύθηκε από τις φωτογραφίες. Κι ανάμεσά τους ένα πακέτο από χειρόγραφα. Τα μυστικά κείμενα του μπαμπά.

Ο οποίος έγραφε, όπου βρισκόταν, αρκεί να μην τον ενοχλούσε κανείς. Και δεν μίλαγε σε κανέναν. Έγραφε στο γραφείο, που χρησίμευε για κοπτοράπτης στη βιοτεχνία του Στέλιου, στο τραπέζι της κουζίνας, όταν δεν μαγείρευε ο ίδιος, στο καφενείο όταν σπάνια πήγαινε για να συναντήσει παλιούς του φίλους. Με διακριτικότητα και χωρίς κωδωνοκρουσίες. Ύστερα δίπλωνε τα λευκά χαρτιά –από τα πακέτα που έφερνα σε δημοσιογραφικό χαρτί από τη «Μακεδονία»– και τα έστελνε με ταχυδρομείο σε κρυφές αποστολές στους κολλητούς του στην Κρήτη. Αυτό ήταν το μεράκι του…

Τα απομεινάρια του πατέρα τα ανακαλύψαμε πριν τρία χρόνια. Μαζί μ’ ένα υποτυπώδες ημερολόγιο. Τι πετάω, τι κρατάω; Σύντομα θα γίνουν και δικά μου απομεινάρια. Ποτέ δεν έχεις πιο έντονη την αίσθηση της παροδικότητας, παρά όταν ανοίγεις παλιά συρτάρια, έγραφε ένας απ’ τους σοφούς της εποχής μας…”

Νίκος Βολωνάκης