Όταν οι μέρες περνούν, εσύ κάνεις όνειρα, είσαι χαρούμενος και ικανοποιημένος με όσα έχεις στη ζωή σου, σε ένα αναπάντεχο λεπτό μπορεί να σου δώσει η ζωή ένα χαστούκι τόσο δυνατό που θα χάσεις τη ζωή κάτω από τα πόδια σου. Τότε, έτσι αναπάντεχα, θα πρέπει να αναθεωρήσεις, θα πρέπει να καταλάβεις πως η ζωή σου δεν θα είναι ίδια πια, δεν θα έχεις πλέον όλα όσα σε έκαναν να νιώθεις ευγνώμων. Θα χαθείς. Θα νιώσεις μοναξιά. Θα νιώθεις ότι όλα είναι εναντίον σου. Θα νιώθεις ότι σε τιμωρούν χωρίς να ευθύνεσαι για κάτι. Θα σου πάρουν κάτι από το οποίο εσύ ένιωθες ευτυχία. Και τότε τι; Πώς θα συνεχίσεις να ζεις χωρίς αυτό; Τι θα σου δίνει κίνητρο, χαρά;
Άρθρο της Αναστασίας Τριανταφυλλίδου
τελειόφοιτη Τμήματος Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Αυτή είναι η ζωή. Αργά ή γρήγορα όλοι θα μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, λένε. Είναι κάτι αναπόφευκτο. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να το χειριστεί ή να το εμποδίσει κανείς. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει εσένα. Μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό αλλά μπορεί και να σε ρίξει, να σε κάνει ένα με το πάτωμα, ένα κουρέλι, ένα αδύναμο ον. Όπως όλοι έχετε καταλάβει, αναφέρομαι στην απώλεια.
Η απώλεια είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής και το πένθος είναι η φυσική διαδικασία «επούλωσης» του τραύματος. Οι λόγοι για το πένθος είναι πολλοί, μπορεί να είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η απώλεια της υγείας, ενός κατοικίδιου, μιας σημαντικής σχέσης ή της εργασίας. Η διαχείριση μιας απώλειας μπορεί να είναι από τις δυσκολότερες καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου, μέχρι εν τέλει να καταφέρει να την αποδεχθεί. Όταν χάνει κανείς ένα αγαπημένο πρόσωπο όμως, το πένθος είναι ιδιαιτέρως έντονο. Όταν χάνεις κάτι που αγαπάς πολύ, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν έχει τίποτα νόημα αν δεν το μοιράζεσαι μαζί του. Ο χρόνος θα περνά, μα τα πράγματα δεν θα αλλάζουν. Θα έρθουν στιγμές που θα εύχεσαι όλα να ήταν ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης. Θα θυμώνεις με όσους σου λένε το αντίθετο. Όλα θα σε στεναχωρούν. Όλα θα σου προκαλούν κλάμα. Θα ακούς το όνομα αυτού που αγαπάς και είναι πια μακριά σου, θα βλέπεις φωτογραφίες, θα θυμάσαι αναμνήσεις από στιγμές και εμπειρίες σας και θα νοσταλγείς, θα κλαις, θα θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Θα γίνεται χίλια κομμάτια η καρδιά σου, θα σπάει στα δύο κάθε φορά που θα σκέφτεσαι ότι δεν θα υπάρξει άλλη ανάμνηση με το συγκεκριμένο άτομο. Θα λυγίζεις.
Κανείς δεν θα σε καταλάβει περισσότερο απ’ ότι ο ίδιος σου ο εαυτός. “Η ζωή συνεχίζεται”, θα λένε, και η καρδιά σου θα κοντεύει να γίνει χίλια κομμάτια. Η ζωή μπορεί να συνεχίζεται όπως σου λένε, αλλά εσύ, πώς θα συνεχίσεις; Πώς, πότε θα βρεις το κουράγιο να πάρεις τον κόσμο ξανά στα χέρια σου; Θα προσπαθείς να κάνεις το μυαλό σου να ξεφύγει..μα όλο και κάτι θα σου θυμίζει τον αγαπημένο σου που θα σου λείπει. Ένα τραγούδι, μία φωτογραφία, ένα λατρεμένο τοπίο που επισκεπτόσασταν συχνά, μια μυρωδιά, ένα στιχάκι στα social media που θα διαβάσεις. Παντού θα υπάρχει μια πινελιά του, θα έχει αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση να σε συντροφεύει. Θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι παθητικά. Δεν θα ζεις ουσιαστικά για αρκετό καιρό. Θα κλάψεις. Θα θυμώσεις. Θα ξανά κλάψεις. Θα εξαντληθείς τόσο πολύ που δεν θα έχει μείνει απόθεμα δακρύου. Θα θες να παρατήσεις τη ζωή, θα είναι όλα μάταια. Θα νιώσεις ότι έχεις κουραστεί, ότι δεν αντέχεις άλλο. Θα εύχεσαι να είχες φύγει εσύ, και όχι αυτός. Πόση αδικία υπάρχει σε αυτή τη ζωή τελικά; Πόσες δυσκολίες μας επιφυλάσσει; Πόσα χτυπήματα; Και μετά; Πώς να αποδεχτεί κανείς ότι δεν θα ξανά δεί τον άνθρωπό του; Πώς να συνέλθει μετά από ένα τέτοιο συμβάν;
Άραγε, θα μπορέσει κάποτε κανείς να ξεπεράσει την απώλεια;
Άραγε θα γίνει ποτέ ο κόσμος πιο δίκαιος;
Εμείς το μόνο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθούμε.
Να προσπαθούμε για όσους αγαπάμε, για όσους μας αγαπάνε, είτε βρίσκονται κοντά μας, είτε μονάχα πλέον στη καρδιά και στο μυαλό μας. Από εκεί δεν θα μπορέσει κανένας να τους πάρει, ποτέ. Θα πρέπει λοιπόν να προσπαθούμε να αντέχουμε, όσες δυσκολίες κι αν έρθουν, που θα είναι πολλές, για τους ανθρώπους μας που δεν είναι κοντά μας, μα είναι δίπλα μας με τον τρόπο τους. Αυτοί οι άνθρωποι και η οικογένεια μας θα μας δίνουν κουράγιο, δύναμη όταν δεν θα έχουμε πια αποθέματα. Με έναν δικό τους τρόπο θα μας συντροφεύουν μια ζωή, θα μας προσέχουν και θα είναι πάντα δίπλα μας. Με αυτή την πεποίθηση θα πρέπει να αντέξουμε, να παλέψουμε την απώλεια και να ελπίζουμε πως μετά από κάποιο καιρό θα τους ξανά συναντήσουμε. Κλείνοντας, με τη θύμηση τους θα χαμογελάμε, θα νιώθουμε εσωτερική γαλήνη και θα προσπαθούμε να τους κάνουμε υπερήφανους και ευτυχισμένους.
Αφιερωμένο στον δικό μου φύλακα άγγελο και σε όλους όσους έχουν φύγει, μα συνεχίζουν να είναι στη καρδιά μας.
φωτογραφία από silviarita από το Pixabay
