Τέσσερις κωμωδίες-σταθμοί στην ιστορία του Κινηματογράφου θα προβληθούν από τις 12 ως τις 15 Σεπτεμβρίου στην ταράτσα της Στρατηγού Καλλάρη 5, στο πλαίσιο του φθινοπωρινού Κύκλου Εκδηλώσεων #PRESS_taratsa.
Οι προβολές αρχίζουν στις 9 μ.μ.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και το πρώτο ποτό κοστίζει 8 ευρώ.
Δευτέρα 12/9
Το πάρτυ (The Party, 1968), του Μπλέικ Έντουαρντς
Μια θεόμουρλη και ανατρεπτική κωμωδία, που καμουφλάρει τα πολύπλοκα νοήματα και τη βιρτουοζιτέ της σε μια πάναπλη δομή. Ο Πίτερ Σέλερς είναι μια κινούμενη λαίλαπα ακούσιας συμφοράς, που βάζει φωτιά στους άγραφους κοινωνικούς τύπους και τις συμβάσεις της σοβαροφάνειας. Μαεστρική διαχείριση του χώρου που διαστέλλεται συνεχώς, εκπληκτική χρήση του ήχου (στην ουσία, ακούμε έναν περιρρέοντα θόρυβο και ένα συνεχές μουρμουρητό), φόρος τιμής στον Ζακ Τατί και τον Μπάστερ Κίτον και ένα φινάλε απόλυτου χάους, όπου ξεπροβάλλει η πιο αισιόδοξη αλήθεια. Δεν είναι ο άσημος Ινδός ηθοποιός η καρικατούρα σε αυτή την ιστορία, αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που βασίζεται στο φαίνεσθαι και την υποκρισία.
Τρίτη 13/9
Αρσενικό και παλιά δαντέλα (Arsenic and Old Lace, 1944), του Φρανκ Κάπρα
Μια κατάμαυρη κωμωδία κλειστού χώρου, φρενήρης και αεικίνητη, λες και η κάμερα χοροπηδά σε τραμπολίνο. Μια ξέφρενη φάρσα δωματίου, με καλοκάγαθες γριούλες που ξεπαστρεύουν κόσμο και αμέτρητες κινηματογραφικές αναφορές, που σαρκάζει ανελέητα τον κόσμο του θεάματος, την έννοια της ταυτότητας, τα ιερά δεσμά του γάμου. Ο Κάρι Γκραντ, σε μία από τις κορυφαίες του ερμηνείες, χάνει το μυαλό του, γίνεται χίλια κομμάτια, παλιμπαιδίζει και παραληρεί. Και στο τέλος, όπως κάθε έξυπνο πουλί, πιάνεται από τη μύτη και νοικοκυρεύεται μπας και καταφέρει να γλιτώσει από όλη αυτή την παλαβομάρα.
Τετάρτη 14/9
Ο κλέψας του κλέψαντος (I soliti ignoti, 1958), του Μάριο Μονιτσέλι
Μια απολαυστική και βαθιά μελαγχολική κωμωδία, που συνυφαίνει το φιλμ νουάρ και τον ιταλικό νεορεαλισμό, σε ένα κοκτέιλ γεμάτο πικρό χιούμορ, στωικότητα και τρυφερότητα. Μια αυτοσχέδια συμμορία από φτωχοδιάβολους-μικροκακοποιούς (υπέροχοι οι Βιτόριο Γκάσμαν και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) σκαρώνουν την τέλεια ληστεία, με την αυταπάτη ότι ο θεός και η μοίρα τούς χρωστάνε μια δικαίωση. Αποτυπώνοντας μια χώρα σε μετάβαση και αναζήτηση ταυτότητας, ο υπέροχος Μάριο Μονιτσέλι φτιάχνει μια γλυκιά αλληγορία για την αιώνια μάχη του ανθρώπου να ξεγελάσει τον εαυτό του, πλάθοντας έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι πιθανά έστω και για λίγο, χάρη στη μαγική δύναμη του σινεμά.
Πέμπτη 15/9
Η συμμορία των πέντε (The Ladykillers, 1955), του Αλεξάντερ Μάκεντρικ
Μία από τις πιο εμβληματικές και αλησμόνητες κωμωδίες που γυρίστηκαν στα θρυλικά Ealing Studios της Μεγάλης Βρετανίας, που μας υπενθυμίζει πως η ιλαρότητα και το παράλογο είναι το μόνο στοιχείο της ζωής που πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά. Ένα ξεκούρδιστο κουιντέτο από σαρδανάπαλους ληστές (με μαέστρο της παραφωνίας τον συγκλονιστικό Άλεκ Γκίνες), που τα βρίσκουν μπαστούνια με μια άκακη γριούλα σπιτονοικοκυρά, πυροδοτώντας μια σειρά από εξωφρενικά επεισόδια που ανατρέχουν χρυσή εποχή της σλάπστικ κωμωδίας. Μια ξεκαρδιστική παραβολή για τη ματαιότητα της πλεονεξίας, αλλά και για την ψευδαίσθηση του ανθρώπου ότι ορίζει την τύχη του.
